Kret wywraca młyn

Parzy naskórek:

w ropie po odcisku

pełzną wielbłądy.

Lato było piękne.

Nosiliśmy potoki w czapkach,

nylonowe bańki, zlepki,

otłumienia spadały

na łyse czoła.

Stąd: świst w hamak, rozwieszony

między małym a dużym palcem,

znikającymi w piasku.

***

Grzechot błazeńskich dzwonków

wisi nad kanionem.

Marzanna wydycha chustę:

Kaszmirowy aplauz!

Dłubanie w niebieskiej trąbie

starło się o drogę:

nim umyłam ręce, byliśmy rozmazani.

***

Kałużę otwarto,

schowano w niej miasto.

Siadamy na murku,

ona wypluwając pestki,

wybija szyby w przepaści.

***

Na nosach wyrosły bazie i możemy w końcu

zrywać strupy z kolan, zaglądać wzajemnie do butów.

Gaśnie świeżość trawy.

Cieszy to tylko najstarszych.

Ostatni piaskowy schron wyciąga się do snu.